Πριν από μερικά χρόνια, η κυβέρνηση προσπάθησε να νομοθετήσει την επαγγελματική αναγνώριση των πτυχίων των κολλεγίων στην Ελλάδα. Αν και αρχικά δεν το πέτυχε - έφερε το θέμα ως τροπολογία ενός νόμου για τις κτηνοτροφικές μονάδες - εντούτοις το κατάφερε. Έτσι εδώ και 2 χρόνια, περίπου 36 κολλέγια λειτουργούν ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων και δίνουν τίτλους σπουδών, οι οποίοι αναγνωρίζονται ισότιμα με τους αντίστοιχους των δημόσιων ΑΕΙ.
Το πόσο εκπαιδευτικά επιτυχημένη ήταν αυτή η επιλογή φαίνεται από τη διεθνή κατάταξη των κολλεγίων το 2022, την χρονιά που αναγνωρίστηκαν (πηγή Webometrics). Το να θεωρείς νομικά πρόσωπα που κατατάσσονται από την 625η θέση στην ΕΕ (2.811η θέση παγκοσμίως) έως την 3.051η θέση στην ΕΕ (23.295η θέση παγκοσμίως) ως ισότιμους συνομιλητές με τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας είναι άλλη μία επιτυχία της εποχής της αριστείας. Σε αυτούς που αρέσκονται στην βαθμολόγηση αυτή και την επικαλούνται όταν τους συμφέρει να θυμίσουμε ότι η καλύτερη επίδοση των κολλεγίων ήταν χειρότερη από την χειρότερη βαθμολόγηση του τελευταίου δημοσίου πανεπιστημίου.
Τι κι αν το ΕΚΠΑ είναι 49ο στην ΕΕ και 180ο στον κόσμο, η πολιτική αποκαθήλωσης του δημόσιου πανεπιστημίου, μπροστά στην ποιότητα των μη κρατικών πανεπιστημίων της αγοράς, έχει τη 2η πράξη της αυτές τις μέρες, με την απόπειρα να νομοθετηθεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, με ακαδημαϊκή ισοτιμία με τα δημόσια ΑΕΙ. Έχει προηγηθεί μία πολιτική απαξίωσης και κατασυκοφάντησης του δημόσιου πανεπιστημίου, που με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο παρουσίασε πρόσφατα το Συμβούλιο Διοίκησης του ΕΜΠ, μέσα σε λίγες γραμμές: τα τελευταία 15 χρόνια η χρηματοδότηση του μεγαλύτερου Πολυτεχνείου της χώρας μειώθηκε κατά 64%, τα μέλη ΔΕΠ μειώθηκαν κατά 36%, ενώ οι εγγεγραμμένοι σπουδαστές αυξήθηκαν κατά 20%.
Όμως αυτό που δεν μπορεί να δεχτεί η αγοραία ηθική των κρατούντων είναι η σύνδεση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την ελπίδα πολλών, σχεδόν όλων των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι ένα από τα τελευταία δημόσια, δωρεάν όνειρα, που συνδέεται με την ζωή των παιδιών μας και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου μέσα από την γνώση. Με τα κοινωνικά συμβόλαια που υπάρχουν σε μια δημοκρατία να πέφτουν, μαζί με αυτήν, το ένα πίσω από το άλλο, σε έναν κύκλο φθοράς, η ελάχιστη πίστη που απομένει στις περισσότερες οικογένειες και καθορίζει σε αγχωτικά μεγάλο βαθμό τις σχέσεις μέσα στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επιδιώκεται να εμφανιστεί ως κάτι παρωχημένο που πρέπει να εναρμονιστεί με τις διεθνείς συμβάσεις, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και την αναγκαιότητα προσαρμογής στους καιρούς.
Το να μην υπάρχει Πανεπιστήμιο να σε δεχτεί αν δεν έχεις να πληρώσεις, το να μην υπάρχει δημόσιος έλεγχος στην παραγωγή γνώσης, το να είναι οι καθηγητές υπάλληλοι και όχι δημόσιοι λειτουργοί και το παιδί σου όχι φοιτητής αλλά πελάτης μοιάζει με μία αιώνια τιμωρία. Τιμωρία από κάποιο πολιτικό ιερατείο, για τα νέα παιδιά, μετά το τέλος του σχολείου, γιατί απλά αυτό που ονειρεύονται και προσπαθούν δεν τους χωράει. O σχεδιασμός των νέων πανεπιστημίων θα χτυπήσει στις πλάτες των παιδιών της Α' Λυκείου και των γονιών τους και όσοι ζούμε μέσα στα σχολεία, βλέποντας ότι χρόνο με τον χρόνο τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα, τα κενά γίνονται μεγαλύτερα και η λειτουργικότητα της σχολικής κοινότητας απαιτητικότερη, γνωρίζουμε τις τεράστιες δυσκολίες που θα έρθουν τόσο για τις σπουδές των παιδιών μας όσο και για τα οικονομικά μας.
Κανένα μέλλον δεν υπάρχει για τη χώρα, όταν αντικαθίστανται οι ελπίδες και οι ανάγκες των πιτσιρικάδων με υποχρεώσεις και διακρατικές συμφωνίες και όταν το σύνταγμά μας ευτελίζεται από συμβούλια υπαλλήλων, απολογητών μιας εξουσίας που περιορίζεται στο να υπενθυμίζει πόσο άριστη είναι και όπου βγει, υπογραμμίζοντας πόσο πρέπει να μας αρέσει αυτό που φέρνει. Αλλά όπως λέει και ο Ελύτης υπάρχουν "πρέπει" που τα πιάνεις από το γιώτα και τα γδέρνεις ίσαμε το πι.
Το πόσο εκπαιδευτικά επιτυχημένη ήταν αυτή η επιλογή φαίνεται από τη διεθνή κατάταξη των κολλεγίων το 2022, την χρονιά που αναγνωρίστηκαν (πηγή Webometrics). Το να θεωρείς νομικά πρόσωπα που κατατάσσονται από την 625η θέση στην ΕΕ (2.811η θέση παγκοσμίως) έως την 3.051η θέση στην ΕΕ (23.295η θέση παγκοσμίως) ως ισότιμους συνομιλητές με τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας είναι άλλη μία επιτυχία της εποχής της αριστείας. Σε αυτούς που αρέσκονται στην βαθμολόγηση αυτή και την επικαλούνται όταν τους συμφέρει να θυμίσουμε ότι η καλύτερη επίδοση των κολλεγίων ήταν χειρότερη από την χειρότερη βαθμολόγηση του τελευταίου δημοσίου πανεπιστημίου.
Τι κι αν το ΕΚΠΑ είναι 49ο στην ΕΕ και 180ο στον κόσμο, η πολιτική αποκαθήλωσης του δημόσιου πανεπιστημίου, μπροστά στην ποιότητα των μη κρατικών πανεπιστημίων της αγοράς, έχει τη 2η πράξη της αυτές τις μέρες, με την απόπειρα να νομοθετηθεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, με ακαδημαϊκή ισοτιμία με τα δημόσια ΑΕΙ. Έχει προηγηθεί μία πολιτική απαξίωσης και κατασυκοφάντησης του δημόσιου πανεπιστημίου, που με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο παρουσίασε πρόσφατα το Συμβούλιο Διοίκησης του ΕΜΠ, μέσα σε λίγες γραμμές: τα τελευταία 15 χρόνια η χρηματοδότηση του μεγαλύτερου Πολυτεχνείου της χώρας μειώθηκε κατά 64%, τα μέλη ΔΕΠ μειώθηκαν κατά 36%, ενώ οι εγγεγραμμένοι σπουδαστές αυξήθηκαν κατά 20%.
Όμως αυτό που δεν μπορεί να δεχτεί η αγοραία ηθική των κρατούντων είναι η σύνδεση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την ελπίδα πολλών, σχεδόν όλων των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι ένα από τα τελευταία δημόσια, δωρεάν όνειρα, που συνδέεται με την ζωή των παιδιών μας και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου μέσα από την γνώση. Με τα κοινωνικά συμβόλαια που υπάρχουν σε μια δημοκρατία να πέφτουν, μαζί με αυτήν, το ένα πίσω από το άλλο, σε έναν κύκλο φθοράς, η ελάχιστη πίστη που απομένει στις περισσότερες οικογένειες και καθορίζει σε αγχωτικά μεγάλο βαθμό τις σχέσεις μέσα στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επιδιώκεται να εμφανιστεί ως κάτι παρωχημένο που πρέπει να εναρμονιστεί με τις διεθνείς συμβάσεις, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και την αναγκαιότητα προσαρμογής στους καιρούς.
Το να μην υπάρχει Πανεπιστήμιο να σε δεχτεί αν δεν έχεις να πληρώσεις, το να μην υπάρχει δημόσιος έλεγχος στην παραγωγή γνώσης, το να είναι οι καθηγητές υπάλληλοι και όχι δημόσιοι λειτουργοί και το παιδί σου όχι φοιτητής αλλά πελάτης μοιάζει με μία αιώνια τιμωρία. Τιμωρία από κάποιο πολιτικό ιερατείο, για τα νέα παιδιά, μετά το τέλος του σχολείου, γιατί απλά αυτό που ονειρεύονται και προσπαθούν δεν τους χωράει. O σχεδιασμός των νέων πανεπιστημίων θα χτυπήσει στις πλάτες των παιδιών της Α' Λυκείου και των γονιών τους και όσοι ζούμε μέσα στα σχολεία, βλέποντας ότι χρόνο με τον χρόνο τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα, τα κενά γίνονται μεγαλύτερα και η λειτουργικότητα της σχολικής κοινότητας απαιτητικότερη, γνωρίζουμε τις τεράστιες δυσκολίες που θα έρθουν τόσο για τις σπουδές των παιδιών μας όσο και για τα οικονομικά μας.
Κανένα μέλλον δεν υπάρχει για τη χώρα, όταν αντικαθίστανται οι ελπίδες και οι ανάγκες των πιτσιρικάδων με υποχρεώσεις και διακρατικές συμφωνίες και όταν το σύνταγμά μας ευτελίζεται από συμβούλια υπαλλήλων, απολογητών μιας εξουσίας που περιορίζεται στο να υπενθυμίζει πόσο άριστη είναι και όπου βγει, υπογραμμίζοντας πόσο πρέπει να μας αρέσει αυτό που φέρνει. Αλλά όπως λέει και ο Ελύτης υπάρχουν "πρέπει" που τα πιάνεις από το γιώτα και τα γδέρνεις ίσαμε το πι.
Το επόμενο διάστημα, η Ένωση Συλλόγων Γονέων Μαθητών Χαλανδρίου θα αναλάβει πρωτοβουλίες προκειμένου να ενημερωθεί η σχολική κοινότητα για την σοβαρότητα των εξελίξεων που συμβαίνουν έξω από την πόρτα μας και μέσα στα σπίτια μας.
